تاب هجران (14)

خداوندا نما توبه نصیبم                        به دنیا و به عقبایَت حقیرم

نکردم طاعتی هرگز، فقیرم                   همی خواهم زِ عشقت من بمیرم

دلم خواهد که باشم از وطن دور            بگریم تا که چشمانم شود کور

که شاید برگُشاید روزن از نور                دلم گردد وزان نورٌ علی نور

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

به بحرِ دل فرو شو جمله جان بین          گلستان دیگر زین گلستان بین

زِ خود بگذر همه جانِ جهان بین             گذر زین رنگ ها و رنگ ها بین

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

چو بشکافد زِ نورش پرده ها را                کجا باقی گذارد ماسوا را

زِ هیبت جمله ی عالم به پا شَد             کسی در پیشِ ذاتِ وی نمانَد

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                  تو خود دانی ندارم تابِ هجران

دل آرا شاهدی در پرده ی غیب              مبّرا دامنَش از تهمت و عیب

نه با الله رویش در میانه                        نه زُلفش را کشیده دست شانه

به صحرای تجرّد عشق می باخت           قمارِ عاشقی با خویش می ساخت

برون زد خیمه زِ اقلیمِ تقدس                  تجلّی کرد بر آفاق و اَنفُس

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

نترسم من زِ حق ترسم زِ عدلش            بریزم اشکِ ماتم همچو بارَش

هر آن از پُل بجُست نیکوست حالش        زِ خوفِ حق چون گریَم به نالش

زِ بسم الله نویسم نام یزدان                   تو خود دانی ندارم تابِ هجران

                                                       دیوان شهید- صفحه 137و 138

دیدگاه   

  توسط : شهید علی طاهریان